ປະຈຸບັນ, ລັດຫວຽດນາມ ໄດ້ແບ່ງຫຼາຍສິດຂັ້ນຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດໃຫ້ຂັ້ນແຂວງ, ຍ້ອນເຫດນັ້ນ ບັນດາແຂວງຈຶງເປັນເຈົ້າການໃນການວາງແຜນກຳນົດບັນດາລາຍການພັດທະນາເສດຖະກິດຂອງທ້ອງຖິ່ນກວ່າ. ພາຍຫຼັງການປະຕິບັດມາໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງ, ເລື່ອງແບ່ງຂັ້ນນີ້ໄດ້ເກີດບາງບັນຫາກ່ຽວກັບປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງໃນການສ້າງຜະລິດຕະພັນເສດຖະກິດ. ຂາດການສົມທົບກັນໃນການຮ່ວມສຳພັນເສດຖະກິດເຂດ ອັນໄດ້ກໍ່ຄວາມຟູມເຟຶອຍໃນການລົງທຶນພັດທະນາ, ຫຼາຍແຂວງ, ທ້ອງຖິ່ນຍັງບໍ່ທັນໝູນໃຊ້ບັນດາພື້ນຖານໂຄງລ່າງຂອງກັນເທື່ອ. ຕົວຢ່າງຄື ມີີບັນດາແຂວງມີທີ່ຕັ້ງພູມສາດຢູ່ໃກ້ກັນ, ຢູ່ໃກ້ກັບ ໃຈກາງເສດຖະກິດທີ່ມີພື້ນຖານໂຄງລ່າງຈຳເປັນຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ແຕ່ເພື່ອປະຕິບັດຕາມຄາດໝາຍພັດທະນາຂອງທ້ອງຖິ່ນຕົນກໍຢາກມີທ່າກ່ຳປັນ, ມີສະໜາມບິນສະເພາະ. ມີຫຼາຍແຂວງເຂດພູດອຍທາງຄົມມະນາຄົມໄປມາຍັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢູ່, ແຕ່ພັດຢາກສ້າງເຂດອຸດສາຫະກຳ… ຫຼາຍແຂວງຍັງພັດທະນາຕາມຂະບວນການ, ພ້ອມກັບກໍ່ສ້າງບັນດາໂຮງານຜະລິດ ຊີມັງ, ເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳຕົກຫຼາຍແຫ່ງ, ຂຸດຄົ້ນໂລຫະ, ເຂດຕົວເມືອງ… ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ສ້າງເປັນຫຼາຍ “ພື້ນຖານເສດຖະກິດ”, ອັນໄດ້ທຳລາຍພື້ນຖານເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ. ທ່ານຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ເວືອງດິງເວ້, ໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ.
“ບັນດາປັດໃຈດ້ານພູມສາດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດໃນການຮ່ວມສຳພັນ ຫາກບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດແລ້ວ, ມັນພຽງແຕ່ເປັນເອກະສານ ແລະ ທິດສະດີລ້າໆເທົ່ານັ້ນ. ສະນັ້ນ. ກຳລັງໜູນກ່ຽວກັບຜົນປະໂຫຍດໃນການຮ່ວມສຳພັນດ້ານເສດຖະກິດເຂດ ແມ່ນຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອແກ້ໄຂສະພາບຫຼາຍພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ພິເສດແມ່ນສະພາບພື້ນຖານເສດຖະກິດຖືກແບ່ງແຍກຍ້ອນເຂດແດນບໍລິຫານຄືປະຈຸບັນ.”
ພ້ອມກັນນັ້ນແມ່ນເລື່ອງບັນດາແຂວງ, ນະຄອນເພີ່ມທະວີການສົ່ງເສີມການລົງທຶນຕ່າງຫາກ. ເຖິງວ່າໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ຕັ້ງໜ້າເປັນເຈົ້າການ, ແຕ່ຕາມບັນດານັກລົງທຶນແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນຄູ່ຮ່ວມມືທີ່ຂາດການຈັດຕັ້ງ ແລະ ຄວາມເປັນເອກະພາບກ່ຽວກັບທິດທາງ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ຂໍ້ມູນ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ບັນດາສາຍສຳພັນຕ້ອງມີລັກສະນະຍາວນານ ແລະ ມີຍຸດທະສາດກວ່າ ຄືການພັດທະນາເຂືອຂ່າຍເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂືອຂ່າຍທາງຄົມມະນາຄົມ, ການດຶງດູດ ແລະ ຄຸ້ມຄອງການລົງທຶນເວົ້າລວມ, ພິເສດແມ່ນການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ (FDI), ການແກ້ໄຂບັນຫາກໍ່ມົນລະພິດ… ເພື່ອໃຫ້ການຮ່ວມສຳພັນເຂດໄດ້ຮັບການເສີມຂະຫຍາຍມີປະສິດທິຜົນໃນວິວັດການສ້າງໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່, ຫັນປ່ຽນຮູບແບບການເຕີບໂຕຂອງຫວຽດນາມ ຢ່າງແທ້ຈິງ, ທ່ານ ເລແທງກວາງ, ເລຂາຄະນະພັກແຂວງ ແຄ໋ງຮ່ວາ, ຫົວໜ້າຄະນະປະສານງານເຂດແຄມທະເລພາກກາງ ຖືວ່າ: ບັນດາກະຊວງ, ຂະແໜງການຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາໂຄງການຈຸດສຸມຂອງເຂດ, ລົງທຶນກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງ; ພ້ອມທັງປັບປຸງລະບົບຄົມມະນາຄົມຂອງເຂດ; ແກ້ໄຂການປະທະກັນດ້ານຜົນປະໂຫຍດກ່ຽວກັບດ້ານການເງິນໃຫ້ເຂດ. ຕ້ອງຈັດແບ່ງຂັ້ນ, ແບ່ງສິດ ຕິດພັນກັບການແບ່ງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງສູນກາງ, ທ້ອງຖິ່ນ. ກໍ່ສ້າງລະບອບຮ່ວມສຳພັນໃນເຂດຕາມທິດ ກຳນົດບົດບາດນຳໜ້າ ແລະ ຈັດແບ່ງວຽກງານລະອຽດ, ໜ້າທີ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນໂດຍໄວ. ທ່ານ ເລແທງກວາງ ຍົກຄຳເຫັນວ່າ.
“ສະເໜີລັດຖະບານຕົກລົງຮັບຮອງກ່ຽວກັບພາລະບົດບາດ, ໜ້າທີ່, ສິດອຳນາດຂອງຄະນະປະສານງານເຂດ ແລະ ນະໂຍບາຍສະເພາະໃຫ້ກົດລະບຽບເຂດຈຸດສຸມສຳລັບ 3 ໝວດເສດຖະກິດຕົ້ນຕໍຄື: ການປະມົງປຸງແຕ່ງສິນໃນນ້ຳ, ການທ່ອງທ່ຽວເຂດທະເລ, ໝູ່ເກາະ ຕິດພັນກັບການທ່ອງທ່ຽວວັດທະນະທຳປະຫວັດສາດ ແລະ ການພັດທະນາເຂດເສດຖະກິດເຂດແຄມທະເລ ຕິດພັນກັບເສດຖະກິດທ່າກ່ຳປັນ ດ້ວຍຂັ້ນຕອນຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງລະອຽດ ນັບແຕ່ນີ້ຮອດປີ 2020 ວິໄສທັດຮອດປີ 2030”.
ການປະສານງານໃນເຂດຢ່າງແຮງພໍສົມຄວນຈະນຳມາເຊິ່ງຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງໃນການແກ້ໄຂບັນດາບັນຫານອກການຄວບຄຸມຂອງທ້ອງຖິ່ນ; ປະກອບສ່ວນຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ. ການປະສານງານໃນເຂດກໍໄດ້ນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດເຂດ ຕິດພັນກັບການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ສະນັ້ນ ຕ້ອງຖືວິວັດການຮ່ວມສຳພັນເຂດຄືດັ່ງກາລະໂອກາດເພື່ອໃຫ້ບັນດາແຂວງ ແລະ ເຂດພ້ອມກັນສົມທົບກັນ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ. ໃນສະພາບທີ່ບັນດາເຂດເສດຖະກິດຈຸດສຸມຍັງບໍ່ທັນເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດນຳໜ້າໄດ້ເທື່ອ, ປະສິດທິຜົນການລົງທຶນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ດີນັ້ນ, ການວາງແຜນຜັງເພື່ອຍູ້ແຮງການຮ່ວມສຳພັນເສດຖະກິດເຂດແມ່ນເຄື່ອງມືຄຸ້ມຄອງຂອງລັດທີ່ເໝາະສົມ ເພື່ອສ້າງການຮ່ວມສຳພັນເຂດດິນແດນຂອງບັນດາແຂວງໃນເຂດ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວກໍອະນຸຍາດໃຫ້ເຂດຂຸດຄົ້ນບັນດາຊັບພະຍາກອນຢ່າງເໝາະສົມກວ່າ, ຍົກສູງກຳລັງແກ່ງແຍ້ງໃນການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບເສດຖະກິດສາກົນ, ຮັບມືກັບໄພທຳມະຊາດ ແລະ ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດໃນທົ່ວໂລກເປັນໃຫ້ດີກວ່າ.