ฟิล์มภาพยนตร์ “Bao giờ cho đến tháng Mười” หรือ “เมื่อไหร่จะถึงเดือนตุลาคม”

ในกรอบโครงการ 'Mobilizing film professionals for regional cooperation in Asia' ขององค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติและกิจกรรม “เล่าเรื่องมรดก” การเสวนา “ภาพยนตร์เป็นมรดก?” ที่มีขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ได้กล่าวถึงความเร่งด่วนในการเก็บรักษาและซ่อมแซมฟิล์มภาพยนตร์ ซึ่งเป็นมรดกเอกสารพิเศษที่ต้องได้รับการอนุรักษ์อย่างเร่งด่วน

บรรดาผู้เชี่ยวชาญเห็นว่า ภาพยนตร์สารคดี มีความผูกพันกับประวัติศาสตร์การเมือง วัฒนธรรม เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์ของประเทศ แต่ฟิล์มภาพยนตร์ก็มีอายุการใช้งาน   ซึ่งต้องได้รับการดูแลรักษาอย่างรอบคอบและการลงทุนทั้งด้านการเงินและแหล่งบุคลากรในการดูแลรักษา  นาย  เหงวียนหว่างเดียบ ผู้กำกับภาพยนตร์ “Đập cánh giữa không trung”เสนอว่า             “ภาพยนตร์เป็นมรดกเอกสารพิเศษ ดังนั้น ต้องให้ความสำคัญต่อการเก็บรักษา โลกมีคลังภาพยนตร์ที่ใหญ่และเวียดนามก็มีคลังภาพยนตร์เช่นกัน งานด้านการเก็บรักษาของรัฐได้ปฏิบัติเป็นอย่างดีแล้วแต่การซ่อมแซมฟิล์มก็ยังคงต้องได้รับการสนับสนุนจากฝ่ายต่าง ๆ ถ้าหากเราสามารถเก็บรักษาและซ่อมแซมฟิล์มภาพยนตร์ได้ก็จะเป็นการช่วยอนุรักษ์ตามมาตรฐานต่างๆ”

บรรดาผู้เชี่ยวชาญที่เข้าร่วมการเสวนา

บรรดาผู้เชี่ยวชาญเห็นว่า การแปลงฟิล์มภาพยนตร์ให้เป็นไฟล์วิดีโอดิจิทัลถือเป็นวิธีการที่จำเป็นเพื่อลดความเสียหายของฟิล์มภาพยนตร์  ในภูมิภาคเอเชีย เวียดนามมีอัตราการแปลงฟิล์มภาพยนตร์เป็นดิจิทัลช้ากว่าหลายประเทศ ผู้กำกับ เหงียนแทงเวินเห็นว่า เนื่องจากข้อจำกัดเกี่ยวกับเทคโนโลยี  ทำให้หน่วยงานภาพยนตร์เวียดนามสามารถแปลงฟิล์มภาพยนตร์เป็นไฟล์ดิจิทัลได้ไม่มากนัก  จากประสบการณ์ในการเก็บรักษาและส่งเสริมมรดกภาพยนตร์ในโลก ดอกเตอร์ เจิ่นหว่าย นักวิจัยเกี่ยวกับวัฒนธรรมและมรดกเห็นว่า เวียดนามต้องระบุรายชื่อภาพยนตร์ที่มีคุณค่าเพื่อเสนอนโยบายต่างๆในการเก็บรักษาและซ่อมแซมฟิล์มภาพยนตร์

“นับตั้งแต่ปี 1980 ยูเนสโกได้มีข้อเสนอต่างๆในการอนุรักษ์เอกสารและภาพเคลื่อนไหวต่างๆ รวมทั้งภาพยนตร์ จนถึงปี 1992 ยูเนสโกได้ปฏิบัติโครงการอนุรักษ์มรดกเอกสารในกรอบโครงการ “ความทรงจำของโลก” ซึ่งในนั้น ภาพยนตร์ถือเป็นหนึ่งในมรดกเอกสารที่สำคัญและภาพยนตร์ถูกระบุรายชื่อในโครงการเกี่ยวกับการอนุรักษ์มรดกนี้ ประสบการณ์ของโลกมีค่าสำหรับเวียดนามในการรับรองมรดกภาพยนตร์เพื่อมีนโยบายการอนุรักษ์ที่เหมาะสม”

ส่วนรองศาสตราจารย์ ดอกเตอร์ เจิ่นจ่องเยือง จากสถาบันวิจัยภาษาฮั่นนมสังกัดสถาบันบัณฑิตวิทยาศาสตร์และสังคมเวียดนามได้ย้ำถึงความสำคัญของรัฐในการอนุรักษ์ฟิล์มภาพยนตร์ว่า

“งานด้านการอนุรักษ์มรดก โดยเฉพาะการอนุรักษ์ภาพยนตร์ต้องระดมแหล่งพลังใหญ่ ความเห็นพ้องเป็นเอกฉันท์ของทั้งระบบการเมืองและสถาบันวัฒนธรรม ผมคิดว่าหน่วยงานภาพยนตร์ต้องมียุทธศาสตร์เพื่อให้คำปรึกษาต่อพรรคและรัฐในงานด้านการอนุรักษ์มรดกภาพยนตร์ในเวียดนาม ถูกระบุในกฎหมายมรดกอย่างชัดเจน ภาพยนตร์เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ของประชาชาติ พวกเราต้องระดมแหล่งพลังต่างๆเพื่ออนุรักษ์แหล่งมรดกนี้”

ภาพยนต์ชื่อดัง เช่น “Chị Tư Hậu” หรือ “นางตือเหิว” “Cánh đồng hoang” หรือ “ทุ่งร้าง” “Bao giờ cho đến tháng Mười”หรือ “เมื่อไหร่จะถึงเดือนตุลาคม” ล้วนแต่เป็นภาพยนตร์ที่ผู้ชมจำนวนมากชื่นชอบ ดังนั้น เวียดนามต้องมีมาตรการที่ดีในการเก็บรักษา และซ่อมแซมฟิล์มภาพยนตร์ ซึ่งเป็นมรดกเอกสารที่ต้องได้รับการอนุรักษ์อย่างเร่งด่วน.