ບັນດາເຂດຕັ້ງຖິ່ນຖານຄົງທີ່ຂອງຊາວຢິວຢູ່ດິນແດນຂອງຊາວປາແລດສຕິນ ໄດ້ ແລະ ພວມກາຍເປັນສິ່ງກີດຂວາງວິວັດທະນາການສັນຕິພາບຢູ່ຕາເວັນອອກກາງ
(ພາບ : AP)
|
ວັນທີ 29/11, ສະມັດຊາໃຫຍ່ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ດຳເນີນການປ່ອນບັດເພື່ອຍົກສູງທີ່ຕັ້ງບົດບາດຂອງປາແລດສຕິນ ຈາກຖານະນັກສັງເກດການຂຶ້ນເປັນລັດສັງເກດການທີ່ຍັງບໍ່ທັນເປັນສະມາຊິກ ສະຫະປະຊາຊາດ. ໂດຍແຕກຕ່າງກັບການຍືນສະເໜີຂໍເປັນສະມາຊິກສົມບູນຂອງ ສະຫະປະຊາຊາດເມື່ອເດືອນ 9/2011, ກາລະໂອກາດເພື່ອໃຫ້ຊາວປາແລດສຕິນ ຍົກສູງທີ່ຕັ້ງບົດບາດຂອງຕົນຢູ່ ສະຫະປະຊາຊາດຄັ້ງນີ້ ຖືກຄາດຄະເນວ່າ ແມ່ນອາດຈະປະສົບຜົນສຳເລັດ. ເລື່ອງສະຫະປະຊາຊາດຮັບຮູ້ການ ຍົກສູງທີ່ຕັ້ງບົດບາດຈະຊ່ວຍໃຫ້ປາແລດສຕິນ ເພີ່ມທະວີກຳລັງແຮງໃນວິວັດທະນາການສະແຫວງຫາການສະໜັບສະໜູນລັດສະເພາະຂອງຕົນ. ແຕ່ ແນ່ນອນວ່າ ເພື່ອເດີນຕາມເປົ້າໝາຍນີ້, ຊາວປາແລດສຕິນຍັງຄົງປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ສິ່ງທ້ານທາຍນາໆປະການ.
ໃນການຜັນແປຄັ້ງຫຼ້າສຸດ, ຮ່າງມະຕິຮັບຮອງ ລັດສັງເກດການປາແລດສຕິນ ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກປະເທດສະມາຊິກສ່ວນຫຼວງຫຼາຍ. ວັນທີ 27/11, ຝະລັງ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນແຈ້ງຫຼັກໝັ້ນຂອງຕົນຂະນະທີ່ທ່ານລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດ Laurent Fabius ຊຶ່ງໄດ້ລາຍງານຕໍ່ສະພາແຫ່ງຊາດຢູ່ປາຣີວ່າ ປະເທດນີ້ຈະປ່ອນບັດສະໜັບສະໜູນມະຕິດັ່ງກ່າວ. ປອກຕຸຍການ, ສະວິດ ແລະ ໃນມໍ່ໆມານີ້ ແມ່ນອັງກິດ ໄດ້ເຫັນດີ ປ່ອນບັດສະໜັບສະໜູນ. ກ່ອນໜ້ານັ້ນ, 132 ປະເທດໃນຈຳນວນ 193 ປະເທດສະມາຊິກ ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ຮັບຮອງ ລັດປາແລດສຕິນ. ຕາມການກຳນົດແລ້ວ, ເພື່ອໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເປັນລັດທີ່ຍັງບໍ່ທັນເປັນສະມາຊິກ ສະຫະປະຊາຊາດ, ປາແລດສຕິນຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຫັນດີຈາກ 2/3 ຈຳນວນປະເທດສະມາຊິກ ສະຫະປະຊາຊາດ, ເພາະສະນັ້ນ, ກາລະໂອກາດໄດ້ຮັບຈຳນວນບັດສະໜັບສະໜູນໂດຍຈຳເປັນຂອງປາແລດສຕິນແມ່ນອາດເປັນໄປໄດ້. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນແມ່ນຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມ ສະມັດຊາໃຫຍ່ສະຫະ ປະຊາຊາດ, ອາເມລິກາບໍ່ມີສິດຢັບຢັ້ງ ແລະ ວິວັດການປ່ອນບັດຢູ່ນີ້ ແມ່ນບໍ່ຕ້ອງຜ່ານສະພາຄວາມໝັ້ນຄົງ ສະຫະປະຊາຊາດ. ເປັນອັນວ່າ ນີ້ອາດຈະຖືວ່າ ແມ່ນໄຊຊະນະທາງດ້ານການທູດ ແລະ ແມ່ນນ້ຳໃຈທີ່ມະຫາສານສຳລັບ ຊາວປາແລດສຕິນ.
ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບາດກ້າວເດີນທີ່ມີຄວາມໝາຍສຳຄັນຂອງ ຊາວປາແລດສຕິນ ຄົງຈະຕ້ອງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນຢູ່ພາຍໃນປາແລດສຕິນເອງ, ປະຊາຊົນຢູ່ປະເທດນິ້ີ້ພວມຖືກແບ່ງແຍກຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຂະບວນການອິສະລາມຮາມາດ ຊຶ່ງແມ່ນອົງການບໍ່ຮັບຮອງສິດຄົງຕົວຂອງອິດສະຣາແອນ, ປະຈຸບັນພວມມີສິດຄວບຄຸບເຂດກາຊານັ້ນ, ຍາມໃດກໍຖືວ່າ ທ່ານ Mahmoud Abbas ໄດ້ໄປຝືນກັບຄວາມມຸ່ງຫວັງຂອງ ຊາວປາແລດສຕິນຂະນະທີ່ໄດ້ຮັບຮູ້ເສັ້ນຊາຍແດນເມື່ອປີ 1967 ແລະ ນີ້ກໍແມ່ນສາຍເຫດຕົ້ນຕໍທີ່ເຮັດໃຫ້ 80% ຍອດເນື້ອທີ່ດິນຂອງ ຊາວປາແລດສຕິນທີ່ນອນໃນຜືນແຜ່ນດິນອິດສະຣາແອນ. ສ່ວນຢູ່ພາຍນອກ, ອາເມລິກາ ແລະ ອິດສະຣາແອນ ຍັງຄົງຮັກສາຫຼັກໝັ້ນສະກັດກັ້ນທຸກໆຄວາມມານະນະພະຍາຍາມຂອງ ປາແລດສຕິນ ບົນເສັ້ນທາງສ້າງຕັ້ງລັດປາແລດສຕິນເອກະລາດ. ພາຍຫຼັງທີ່ປະທານາທິບໍດີປາແລດສຕິນ Mahmoud Abbas ຍືນໜັງສືຂໍຍົກລະດັບຂຶ້ນຕໍ່ ສະຫະປະຊາຊາດນັ້ນ, ທັງ ອາເມລິກາ ແລະ ອິດສະຣາແອນຕ່າງກໍມີປະຕິກິລີຍາຢ່າງຮຸນແຮງ. ວໍຊິງຕັນຖືວ່າ ສິ່ງນີ້ຈະທຳລາຍວິວັດທະນາການເຈລະຈາກັບອິດສະຣາແອນເພື່ອຢຸດຕິການປະທະກັນທີ່ແກ່ຍາວຫຼາຍສິບປີລະຫວ່າງ 2ຝ່າຍ. ສ່ວນອິດສະຣາແອນ ກໍໄດ້ຕຳນິຕິຕຽນຢ່າງຮຸນແຮງ, ຊ້ຳບໍໜຳ ແທນອາວິບ ຍັງຂູ່ວ່າຈະຈັດວາງມາດຕະການດ້ານເສດຖະກິດຢ່າງເຄັ່ງຄັດເພື່ອຕ້ານປາແລດສຕິນ ຖ້າຫາກວ່າປະທານາທິບໍດີປາແລດສຕິນ Mahmoud Abbas ຜັນຂະຫຍາຍແຜນການນີ້ຢ່າງສຳເລັດຜົນ. ຫາງສຽງຖືວ່າ ບັນດາປະຕິກິລີຍາດັ່ງກ່າວ ແມ່ນສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ, ເພາະວ່າ ສຳລັບອຳນາດການປົກຄອງອິດສະຣາແອນ ແລ້ວ, ການຮັບຮູ້ພື້ນຖານເອກະລາດຂອງປາແລດສຕິນ ກໍເຊັ່ນດຽວກັນກັບເລື່ອງຕ້ອງຍົກເລີກການຢຶດຄອງຂອງຕົນຢູ່ດິນແດນປາແລດສຕິນມາແຕ່ດົນນານ. ສ່ວນວໍຊິງຕັນ, ບັນຫາຕ້ອງຮຽງບ່າຮຽງໄຫຼ່ພ້ອມກັບປະເທດພັນທະມິດທີ່ສຳຄັນຈອງຕົນຢູ່ຕາເວັນອອກກາງແມ່ນເລື່ອງບໍ່ອາດປະຕິເສດໄດ້.
ຫວນຄືນປະຫວັດສາດ, ກ່ວາ 60 ປີທີ່ຜ່ານມາ, ວິທີການແກ້ໄຂດ້ວຍການຄົງຕົວ 2 ລັດ ແມ່ນຂໍ້ລິເລີ່ມທຳອິດຂອງສາກົນເພື່ອແກ້ໄຂການພິພາດລະຫວ່າງ ອິດສະຣາແອນ - ປາແລດສຕິນບົນດິນແດນຂອງຊາວປາແລດສຕິນ. ວັນທີ 29/11/1947, ສະມັດຊາໃຫຍ່ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ຮັບຮອງເອົາມະຕິເລກທີ່ 181 ຊຶ່ງໄດ້ແບ່ງປາແລດສຕິນເປັນ 2 ປະເທດຂອງຊາວຢິວ ແລະ ຊາວປາແລດສຕິນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ 2-3 ເດືອນ ກໍໄດ້ອະນຸຍາດອິດສະຣາແອນປະກາດສ້າງຕັ້ງລັດຂອງຊາວຢິວ ແລະ ໄດ້ສະຫງວນໃຫ້ແກ່ອິດສະຣາແອນ ຖານະເປັນປະເທດໜຶ່ງດ້ວຍສິດເປັນສະມາຊິກສົມບູນຢູ່ບັນດາອົງການສາກົນໂດຍນຳໜ້າແມ່ນສະຫະປະຊາຊາດ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ຊາວປາແລດສຕິນຍັງຄົງຕ້ອງຊອກຫາລັດຂອງຕົນໃນຕະຫຼອດເວລານັບແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ.
ເຖິງເວລາແລ້ວ ທີ່ຊາວປາແລດສຕິນ ພາຍຫຼັງຖືກພັດພາກຈາກກັນ,ໄດ້ຮັບຄວາມສູນເສຍ, ຄວາມເຈັບແສບມາເປັນຫຼາຍສິບປີແລ້ວ ກໍຕ້ອງມີຊີວິດຄືປະຊາຊົນປະເທດອື່ນໆໃນໜ່ວຍໂລກນີ້, ຕ້ອງມີອິດສະຫຼະພາບບົນເຂດດິນແດນທີ່ອະທິປະໄຕ ແລະ ເອກະລາດ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມມຸ່ງຫວັງອັນຊອບທຳ ແລະ ພວມໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກປະຊາຄົມໂລກທີ່ສຸດ. ແຕ່ບັນດາເສັ້ນທາງເພື່ອບັນລຸຈຸດໝາຍດັ່ງກ່າວຍັງຈະປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ສິ່ງທ້າຍທາຍນາໆປະການ. ຈາກຄຳເວົ້າ, ຄຳໝັ້ນສັນຍາຈົນເຖິງການກະທຳ ບໍ່ແມ່ນເສັ້ນທາງໄປຄຽງຄູ່ນຳກັນ. ເພາະ ເຖິງວ່າຈະເປັນສະມາຊິກສົມບູນ ຫຼືຍັງບໍ່ທັນສົມບູນຂອງສະຫະປະຊາຊາດ, ປາແລດສຕິນຍັງຄົງຕ້ອງປະເຊີນໜ້າສະພາບຕົວຈິງໃນການແກ້ໄຂບັນຫາຜືນແຜ່ນດິນກັບ ອິດສະຣາແອນ. ດັ່ງນັ້ນເລື່ອງໄດ້ຮັບການ ຮັບຮອງຍົກຖານະຢູ່ສະຫະປະຊາຊາດຈະຊ່ວຍປາແລດສຕິນອາດຈະບັນລຸພຽງໝາກຜົນເລກໜ້ອຍ ນັ້ນແມ່ນດຶງດູດຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຂອງຫາງສຽງ ແລະ ດຳເນີນວິວັດການທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າ ຕາບໃດຈະສິ້ນສຸດ.