(vovworld) - ທີ່ກອງປະຊຸມສະຫລຸບ 20 ປີ ແຫ່ງການສ້າງຕັ້ງ ແລະ ພັດທະນາບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ, ເຂດເສດຖະກິດຢູ່ ຫວຽດນາມ ຖືກຈັດຂຶ້ນໃນທ້າຍອາທິດຜ່ານມາ, ທ່ານຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຮ່ວາງຈູງຫາຍ ໄດ້ສະເຫນີວ່າ: ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ ບັນດາຂະແຫນງການ, ທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ ຄວນສຸມໃສ່ເຂົ້າບັນດາບາດກ້າວບຸກທະລຸ ເພື່ອຮອດປີ 2015, 3 ຮູບແບບເສດຖະກິດດັ່ງກ່າວ ຈະປະກອບປະມານ 50% ມູນຄ່າຜະລິດອຸດສາຫະກຳ, ແກ້ໄຂສະພາບຂາດເຮືອນຢູ່ແລະບັນດາພື້ນຖານໂຄງລ່າງສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນ ໃຫ້ແກ່ຄົນງານ ໃນຂັ້ນພື້ນຖານ, ກໍ່ສ້າງບັນດາກິດຈະກຳພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃຫ້ສຳເລັດໃນປີ 2020.
ໂດຍຮັບຮູ້ບັນດາຜົນປະໂຫຍດອັນແທດຈິງ ຈາກການພັດທະນາບັນດາເຂດ ອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ, ເຂດເສດຖະກິດ ໃນຕະຫລອດ 20 ປີ ແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃຫມ່ ສຳລັບພື້ນຖານເສດຖະກິດຂອງປະເທດຊາດ, ຜູ້ແທນຫລາຍທ່ານທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມ ຖືວ່າ: ຫວຽດນາມ ບໍ່ທັນຂຸດຄົ້ນຄຸນຄ່າການນຳໃຊ້ 3 ຮູບແບບເສດຖະກິດດັ່ງກ່າວໝົດເທື່ອ. ຕາມທ່ານ ບຸ່ຍກວາງວີນ, ລັດຖະມົນຕີກະຊວງແຜນການ ແລະ ການລົງທຶນ ແລ້ວ, ໃນວິວັດການພັດທະນາ, ເຂດ ອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ ຍັງປະສົບຂໍ້ຕິດຂັດບໍ່ແມ່ນຫນ້ອຍກ່ຽວກັບຄຸນນະພາບການວາງແຜນກຳນົດ, ຄຸນນະພາບການລົງທຶນ, ປະສິດທິຜົນການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ການລະດົມກຳລັງແຮງການລົງທຶນພັດທະນາ. ມີຫລາຍສາຍເຫດກໍ່ໃຫ້ເກີດຂໍ້ຈຳກັດນີ້, ໃນນັ້ນມີສາຍເຫດຫນຶ່ງທີ່ສຳຄັນ ນັ້ນແມ່ນນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບເຂດ ອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ ຍັງຄົງມີຫລາຍຈຸດ ບໍ່ທັນຄົບຊຸດ. ສະນັ້ນ ເພື່ອປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍພັດທະນາ ເຂດອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ ແບບຍືນຍົງ ແລະ ຕາມລວງເລີກ ຊຶ່ງຖືກວາງອອກໃນມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 11 ຂອງພັກ ເມື່ອປີ 2011ຜ່ານມາ, ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ກະຊວງແຜນການ ແລະ ການລົງທຶນ ຈະຄົ້ນຄ້ວາ, ກໍ່ສ້າງບັນດາ ເຂດອຸດສາຫະກຳຮ່ວມສຳພັນລະຫວ່າງຂະແຫນງ, ເຂດອຸດສາຫະກຳສະຫງວນສະເພາະໃຫ້ແກ່ບັນດາຄູ່ຮ່ວມມືລາຍໃຫຍ່ຂອງ ຫວຽດນາມ ຕິດພັນກັບກົນໄກ, ນະໂຍບາຍສະເພາະ ເພື່ອຍົກສູງມູນຄ່າດ້ານເສດຖະກິດຂອງບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ.
“ສຳລັບເຂດເສດຖະກິດ ຕ້ອງເລືອກເຟັ້ນເຂດເສດຖະກິດຈຸດສຸມແຫ່ງຊາດທີ່ມີລັກສະນະລະຫວ່າງເຂດ ເພື່ອລົງທຶນຢ່າງຂາດຕົວ, ບັນດາ ເຂດອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກແຫ່ງອື່ນກໍຄວນເຮັດຄືແນວນັ້ນ, ຕ້ອງກວດກາຄືນການວາງແຜນກຳນົດ ເພື່ອແບ່ງໄລຍະການລົງທຶນໃຫ້ເໝາະສົມທີ່ສຸດ, ມີປະສິດທິຜົນທີ່ສຸດ, ສ່ວນທີ່ດິນທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ນຳໃຊ້ ຕ້ອງຫັນປ່ຽນຈຸດປະສົງການນຳໃຊ້. ກ່ອນອື່ນໝົດ ທາງກະຊວງຕ້ອງຈັດຕັ້ງການປະຕິບັດການວາງແຜນກຳນົດກໍ່ສ້າງບໍລິເວນນະຄອນ
ຫລວງ, ນະຄອນ ໂຮ່ຈິມີນຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ທີສອງ ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ ຈະຄົ້ນຄ້ວາສ້າງກົນໄກນະໂຍບາຍໃຫ້ສຳເລັດຜົນ, ເພາະວ່າ ບັນດາກົນໄກນະໂຍບາຍນີ້ ທີ່ພວມແມ່ນຮົ້ວກີດຂວາງເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດແກ້ງແຍ້ງກັບພາກພື້ນໄດ້ .”
ເຂດອຸດສາຫະກຳແຫ່ງຫນຶ່ງຢູ່ແຂວງ ບີ່ນເຢືອງ
ພາບປະກອບ(ຈາກ Internet)
ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ຕາມການນຳກະຊວງແຜນການ ແລະ ການລົງທຶນແລ້ວ, ຫວ່າງແລ້ວນີ້ ບັນດາຂະແຫນງການທີ່ມີເຕັກໂນໂລຊີກ້າວຫນ້າ, ມີມູນຄ່າເພີ່ມສູງ, ບໍ່ສົ່ງຜົນສະທ້ອນເຖິງສິ່ງແວດລ້ອມ ຈະໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຫລາຍກວ່າ, ນອກນັ້ນ ຈະພັດທະນາອຸດສາຫະກຳສຳຮອງ, ເພີ່ມທະວີລັກສະນະຮ່ວມສຳພັນລະຫວ່າງຂະແຫນງໃນ ເຂດອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ ເພື່ອຍົກສູງລັກສະນະແກ້ງແຍ້ງ ແລະ ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດຂອງເຂດ.
ເພື່ອເພີ່ມຄວາມສາມາດຂຸດຄົ້ນ ແລະ ລົງທຶນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນຂອງ ເຂດ ອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ, ມີບັນຫາຫນຶ່ງທີ່ສຳຄັນຕ້ອງແກ້ໄຂຢ່າງຄົບຊຸດນັ້ນແມ່ນ ບັນດາທ້ອງຖິ່ນຄວນລົງທຶນເຂົ້າບັນດາກິດຈະກຳພື້ນຖານໂຄງລ່າງດ້ານເຕັກນິກຕິດພັນກັບເຂດຕົວເມືອງ, ບໍລິການ ຮັບໃຊ້ຄົນງານຢູ່ເຂດອຸດສາຫະກຳແຫ່ງຕ່າງໆ. ບັນດາຮູບແບບ ຊຶ່ງນະຄອນໂຮ່ຈິມີນ, ແຂວງ ບີ່ນເຢືອງ ແລະ ແຂວງບັກນີນ ໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງມີປະສິດທິຜົນນັ້ນ ຄວນທະວີຄູນເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການແຮງງານໃຫ້ແກ່ບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ, ເຂດເສດຖະກິດ. ທ່ານ ເລຮ່ວາງກວັນ, ປະທານຄະນະກຳມະການປະຊາຊົນ ນະຄອນ ໂຮ່ຈິມີນ ຊຶ່ງແມ່ນທ້ອງຖິ່ນມີຍອດຈຳນວນເງິນລົງທຶນເຂົ້າບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກຫລາຍກວ່າໝູ່ໃນທົ່ວປະເທດໃຫ້ຮູ້ວ່າ:
“ການສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງສັງຄົມຕິດພັນກັບພື້ນຖານໂຄງລ່າງເຂດອຸດສາຫະກຳ ແມ່ນປັດໃຈສຳຄັນທີ່ສຸດ ຕົວຢ່າງຄື: ເຂດອຸດສາຫະກຳທີ່ມີເນື້ອທີ່ດິນສະເລ່ຍ 300 ເຮັກຕາ ຕ້ອງມີຄົນງານສະເລ່ຍ 30.000 ຄົນ ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ມີໂຮງຮຽນ, ສາທາລະນະສຸກ, ຊັບພະສິນຄ້າ, ບໍ່ມີເຂດລະຫລິ້ນຢ່ອນອາລົມ, ເຮືອນຢູ່…. ແມ່ນຈະສັບສົນທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນ ໄລຍະນີ້ ໃນຍຸດທະສາດພັດທະນາການວາງແຜນກຳນົດຢູ່ບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ ຕ້ອງຕິດພັນກັບການວາງແຜນກຳນົດບັນດາເຂດຕົວເມືອງ ເພື່ອເຮັດແນວໃດຕ້ອງຕິດພັນນຳກັນ, ເພື່ອຮັບໃຊ້ກຳມະກອນ.”
ປະຈຸບັນ, ຫວຽດນາມ ໄດ້ກະກຽມລົງນາມໃນສັນຍາການຄ້າເສລີກັບຄູ່ຮ່ວມມືຫລາຍສະບັບ ດ້ວຍການຄົ້ນຄ້ວາ, ສະເຫນີປັບປຸງບັນດາເອກະສານນິຕິກຳໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສະພາບການໃຫມ່, ເປັນຕົ້ນແມ່ນການວາງແຜນກຳນົດ ແລະ ນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດ, ບັນຫາສຳຄັນນັ້ນແມ່ນ ບັນດາທ້ອງຖິ່ນກໍຕ້ອງ ພ້ອມກັນແບ່ງເບົາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກກັບນັກລົງທຶນ. ທ່ານ ຫງວຽນດຶກຫາຍ, ເລຂາຄະນະພັກ ແຂວງ ກວ໋າງນາມ ແບ່ງປັນບົດຮຽນວ່າ:
“ ທັດສະນະຂອງແຂວງ ກວ໋າງນາມ ແມ່ນ ບໍ່ປະໃຫ້ນັກລົງທຶນ ແລະ ປະຊາຊົນມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນ. ໃນວິທີປະຕິບັດ, ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດຕາມແບບສຳເລັດຕາມລຳດັບ. ເພາະວ່າ, ໃນເຂດເສດຖະກິດ ກໍໄດ້ວາງແຜນກຳນົດເຂດອຸດສາຫະກຳຢ່າງຈະແຈ້ງແລ້ວ, ສະນັ້ນ ພວກເຮົາເຮັດຢູ່ບ່ອນໃດຕ້ອງສຳເລັດຢ່າງເດັດຂາດຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ໂດຍອີງໃສ່ຈຳນວນທຶນ ຊຶ່ງພວກເຮົາຕ້ອງບຸກເບີກຫນ້າພຽງ, ບໍ່ບຸກເບີກຫນ້າພຽງ ໂດຍບໍ່ມີຈຸດສຸມພາໄປເຖິງການຟຸມເຟືອຍທີ່ດິນ.”
ພາຍຫລັງ 20 ປີ ແຫ່ງການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາ, ຕາມຕົວເລກສະຖິຕິແລ້ວ, ບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກ ແລະ ເຂດເສດຖະກິດ ໄດ້ປະກອບ 32% ມູນຄ່າການຜະລິດອຸດສາຫະກຳຂອງທັງປະເທດ, ມອບເຂົ້າງົບປະມານເພີ່ມຂຶ້ນເມື່ອທຽບກັບໄລຍະກ່ອນນີ້ ແມ່ນເກືອບ 6 ຕຶ້ USD. ຜົນງານນີ້ ພ້ອມກັບເລື່ອງ ບັນດາກະຊວງ, ຂະແຫນງການ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ ພວມແກ້ໄຂຂໍ້ຕິດຂັດໃນການພັດທະນາເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂດຜະລິດສົ່ງອອກເທື່ອລະກ້າວ ອັນຈະປະກອບສ່ວນປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍຂອງພັກ, ລັດ ໃນການສ້າງຮູບແບບທີ່ມີລັກສະນະບຸກທະລຸໃນການດຶງດູດການລົງທຶນ, ການເຕີບໂຕອຸດສາຫະກຳ, ຫັນປ່ຽນໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຕາມທິດຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ທັນສະໄຫມ.
ຮົ່ງເວີນ