ທ້າວ ກຽນ ແລະ ຮູບຖ່າຍຂອງຕົນ

ພວກເພື່ອນເຄີຍຄິດບໍ່ວ່າ ຖົງຢາງຖົງໜຶ່ງ, ຕຸກນ້ຳຕຸກໜຶ່ງ ຊ້ຳບໍ່ໜຳ ເຈ້ຍທີ່ຕົນເອງໄດ້ຖິ້ມໄປແຕ່ລະໃບນັ້ນໄດ້ກາຍເປັນກອງຂີ້ເຫຍື່ອໃຫຍ່? ແຕ່ກໍ່ຍ້ອນຂີ້ເຫຍື່ອດັ່ງກ່າວນີ້ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງມີວຽກເຮັດງານທຳ, ເພື່ອຫຼໍ່ລ້ຽງຊີວິດຕົນເອງ ແລະ ຄອບຄົວ. ຈົ່ງພ້ອມກັບ ຢ້ຽວຮົ່ງ, ນັກຂ່າວ VOV ໄປຮັບຊົມບັນດາຮູບພາບໃນງານວາງສະແດງ “ມີແຕ່ຂີ້ເຫຍື່ອ”, ໂດຍກຸ່ມນັກສຶກສາຂະແໜງຂ່າວພາບ K34 - ສະຖາບັນຂ່າວສານ ແລະ ໂຄສະນາປະຕິບັດ.

        ເວລາ 8 ໂມງ 30 ນາທີຂອງຕອນເຊົ້າໃນມື້ຕົ້ນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ, ທີ່ສະຖາບັນຂ່າວສານ ແລະ ໂຄສະນາ ຮ່າໂນ້ຍ, ມີນັກສຶກສາກ່ວາ 10 ຄົນນຸ່ງເສື້ອຢືດສີດຳ ພວມຫ້າງຫາກະກຽມຕັ່ງນັ່ງໃຫ້ແຂກຖືກເຊີນ ແລະ ແກ້ໄຂບັນດາຮູບຖ່າຍຕັ້ງໄວ້ຖ້ານເຫຼັກສູງປະມານ 1,5 ແມັດ.

        ໃນບໍລິເວນກ້ວາງປະມານ 100 ຕາແມັດຂອງສະຖາບັນຂ່າວສານ ແລະ ໂຄສະນາພວມວາງສະແດງຮູບຖ່າຍ 25 ແຜ່ນດ້ວຍ 2 ຫົວຂໍ້ຄື: ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຍ້ອນຂີ້ເຫຍື່ອ ແລະ ບັນດາຜູ້ທີ່ຫາກິນຈາກການເກັບຂີ້ເຫຍື່ອ. ຢູ່ໃສກໍ່ມີຂີ້ເຫຍື່ອເຕັມໄປໝົດ. ຖົງຢາງມີລົງມີຄົບທຸກສີ, ຂີ້ເຫຍື່ອຄົບທຸກຊະນິດ, ບັນດາຖົງຢາງໃສ່ຂີ້ເຫຍື່ອນັ້ນໃຫຍ່ກ່ວາຄົນ… ມີຮູບບາງແຜ່ນທຸກຄົນຕ້ອງອັດດັງຍ້ອນເໝັນຂີ້ເຫຍື່ອ ແຕ່ກໍ່ມີຫຼາຍຄົນຢືນຢູ່ເທິງກອງຂີ້ເຫຍື່ອ ດ້ວຍຮ້ອຍຍິ້ມທີ່ສົດໃສ… ທ້າວ ກຽນ, ຫົວໜ້າກຸ່ມນັກສຶກສາລວມມີ 11 ຄົນປະຕິບັດງານວາງສະແດງນີ້, ໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

        “ພວກນ້ອງປະຕິບັດໂຄງການນີ້ແມ່ນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງວິຊາຮຽນ. ທຳອິດ, ພວກນ້ອງພຽງແຕ່ຄິດວ່າໄປຊອກຮູ້ ເພື່ອມາເຮັດພາບສາລະຄະດີເວົ້າເຖິງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກຂອງປະຊາຊົນຢູ່ບ່ອນເກັບຂີ້ເຫຍື່ອໃຫຍ່ສຸດຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ເມື່ອລົງໄປປະຕິບັດຕົວຈິງແລ້ວຈຶ່ງເຫັນວ່າມີ 2 ບັນຫາ. ມີຫຼາຍຄົນປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກຍ້ອນຂີ້ເຫຍື່ອ ແຕ່ກໍ່ມີຫຼາຍຄົນ “ມີຄວາມນິຍົມຂີ້ເຫຍື່ອ” , ນິຍົມວຽກງານເກັບຂີ້ເຫຍື່ອຂອງຕົນ, ຍ້ອນວຽກງານນີ້ໄດ້ນຳມາໃຫ້ເຂົາເຈົ້ານ້ຳຊ້ຳປາ, ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຖື, ເງິນຄຳກຳແກ້ວຈ່າຍຄ່າໂຮງຮຽນໃຫ້ລູກ.”

        2 ຫົວຂໍ້, ແຕ່ລະຫົວຂໍ້ປະກອບດ້ວຍຮູບຖ່າຍຂາວດຳ, ຮູບສີ 10 ກ່ວາແຜ່ນ, ແຕ່ວ່າຫົວຂໍ້ “ມີຊີວິດຢູ່ໄດ້ຍ້ອນຂີ້ເຫຍື່ອ” ໄດ້ດຶງດູດແຂກມາຊົມຫຼາຍກ່ວາ. ບັນດາຮູບພາບນີ້ດຶງດູດຜູ້ຊົມບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຍ້ອນພາບຖ່າຍງາມ, ມີຄຳອະທິບາຍລະອຽດ, ປາບປື້ມໃຈເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍ້ອນວ່ານີ້ແມ່ນມູມມອງສັງເກດໃໝ່ສຳລັບບັນດາເພື່ອນນັກສຶກສາ. ທ້າຍດິ່ງກຽນ, ນັກສຶກສາສະຖາບັນຂ່າວສານ ແລະ ໂຄສະນາ ພວມຕັ້ງໃຈຊົມຮູບໃຫຍ່ເຊິ່ງໄດ້ປະກອບດ້ວຍຮູບນ້ອຍ 7,8 ແຜ່ນໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

        “ນີ້ແມ່ນຮູບພາບໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນບັນດາຂັ້ນຕອນລະອຽດຂອງບັນດາຜູ້ເກັບຂີ້ເຫຍື່ອນັບແຕ່ເມື່ອໄດ້ເຕົ້າໂຮມຂີ້ເຫຍື່ອໄປໄວ້ເດີ່ນ ແຕ່ຕອນທ່ຽງຄືນຈົນຮອດຮຸ່ງເຊົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເກັບທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ສາມາດຂາຍໄດ້ ໄປສະສົມໄວ້ຢູ່ເຮືອນຂອງຕົນຕາກແຫ້ງ ແຍກປະເພດແລ້ວເອົາໄປຂາຍ. ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເກັບໄດ້ນັ້ນມີຕຸກນ້ຳດື່ມເປົ່າ, ປ໋ອງນ້ຳອັດລົມ, ຖົງຢາງ, ຊ້ຳບໍ່ໜຳຍັງມີສາຍຄໍເງິນ, ສາຍຄໍຄຳຝລັ່ງອີກດ້ວຍ… ຜ່ານງານວາງສະແດງຄັ້ງນີ້ ນ້ອງຈຶ່ງຮູ້ວ່າມີຊີວິດຢູ່ໄດ້ຍ້ອນຂີ້ເຫຍື່ອ.”

ພາບປະກອບ

        ເພື່ອປະຕິບັດການຖ່າຍເອົາບັນດາຮູບຖ່າຍດັ່ງກ່າວ, ທ້າວ ກຽນ ພ້ອມກັບສະມາຊິກໃນກຸ່ມຂອງຕົນຕ້ອງໄປຮອດເທດສະບານເມືອງ ເຊີນໄຕ, ເຊິ່ງຫ່າງຈາກໃຈກາງນະຄອນຫຼວງ ຮ່າໂນ້ຍປະມານ 50 ກມ ໃນຕອນກາງຄືນ, ຕ້ອງໄດ້ໄປປີນຂຶ້ນກອງຂີ້ເຫຍື່ອທີ່ຫາກໍ່ເອົາມາຖອກໄວ້ໃນເດີ່ນໃນເວລາ 3, 4 ໂມງເຊົ້າ:

        “ເມື່ອນັ່ງໃກ້ກັບກອງຂີ້ເຫຍື່ອປະມານ 1 ຊົ່ວໂມງ, ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ຮູ້ສຶກວິນຫົວຍ້ອນກິ່ນເໝັນຂອງຂີ້ເຫຍື່ອ. ເມື່ອນຳກ້ອງຖ່າຍຮູບໄປນຳກໍ່ຕ້ອງລະວັງຢ້ານມັນເຮ່ຍ, ເປເພ.  ເມື່ອໂອ້ລົມກັບບັນດາຜູ້ເກັບຂີ້ເຫຍື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປີດອົກເປີດໃຈຫຼາຍ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກນ້ອງມີບັນດາຮູບຖ່າຍທີ່ສວຍງາມ.”

        ທ່ານນາງຮອງສາດສະດາຈານ, ປອ ໂດ໊ທິທູຮັ່ງ, ຮອງຫົວໜ້າພະແນກຂ່າວສານ, ເຊິ່ງແມ່ນອາຈານສອນ ແລະ ເປັນຜູ້ໃຫ້ຄະແນນພາບສາລະຄະດີນີ້ໄດ້ໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ:

        “ນີ້ແມ່ນຫົວຂໍ້ເໝາະສົມກັບບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມຮຽນຂະແໜງຖ່າຍຮູບທີ່ສຸດ. ຫົວຂໍ້ທີ່ພວກນ້ອງເລືອກເຟັ້ນມີລັກສະນະສຶກສາ ແລະ ກ່າວເຕືອນວົງຄະນະຍາດ, ຕະຫຼອດຮອດບັນດາຜູ້ຄຸ້ມຄອງຕົວເມືອງ ແລະ ປະຊາຊົນ, ຕັກເຕືອນໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນຕ້ອງຖີ້ມຂີ້ເຫຍື່ອໃຫ້ຖືກຕາມໂມງເວລາ, ຖືກຕາມບ່ອນກຳນົດ. ແຕ່ພ້ອມນັ້ນ ກໍ່ແມ່ນບັນດາເລື່ອງລາວເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນມີມູມມອງເລິກເຊິ່ງກ່ວາກ່ຽວກັບບັນຫາຂີ້ເຫຍື່ອອີກດ້ວຍ.”

        ເວລາ 9 ໂມງ 30 ນາທີ, ພາຍຫຼັງການຈັດງານວາງສະແດງເປັນເວລາ 1 ຊົ່ວໂມງ. ບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມໃນກຸ່ມດີໃຈຍ້ອນວ່າງານວາງສະແດງນີ້ໄດ້ດຶງດູດຜູ້ຊົມເປັນຈຳນວນຫຼາຍ ແລະ ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາຢ່າງຕັ້ງໜ້າ. ເຖິງວ່າແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງວິຊາຮຽນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ດ້ວຍຫົວຂໍ້, ດ້ວຍແງ່ມູມການສຳພັດ ແລະ ດ້ວຍກຳລັງເຫື່ອແຮງຂອງຕົນ, ບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມໄດ້ສົ່ງສານມີຄວາມໝາຍນີ້ເຖິງເພື່ອນຜູ້ຊົມ.