ເລື່ອງບັນດາຄອບຄົວຊາວກະສິກອນຢູ່ເຂດປູກຕົ້ນລີ້ນຈີ່ ຢູ່ ລູກງ້ານ ແຂວງ ບັກຢາງ ພາຍຫລັງລະດູການເກັບກູ້ໄດ້ຮັບຜົນດີ ແລະ ສ້າງລາຍຮັບມາໄດ້ນັບຫລາຍຕື້ດົງ ຫລື ມີນັບພັນໆຄອບຄົວເປັນເສດຖີເງິນຕື້ ຢູ່ ບ້ານ ມຽງເທື້ອງ ເມືອງ ອືງຮ່ວາ ນະຄອນ ຮ່າໂນ້ຍ ຍ້ອນມີການໄປຄ້າຂາຍສິນຄ້າ ແມ່ນບັນດາຮູບພາບເຂດບ້ານນາທີ່ຫາກໍ່ພົ້ນເດັ່ນຂຶ້ນຢູ່ຫວຽດນາມໃນປີ 2018. ການຮ່ວມສຳພັນລະຫວ່າງ ຊາວກະສິກອນ, ວິສາຫະກິດ, ນັກວິທະຍາສາດ ແລະ ລັດ ຫລື ການຮ່ວມສຳພັນລະຫວ່າງ ຊາວກະສິກອນ - ວິສາຫະກິດ ໃນການຜະລິດກະສິກຳ ເຖິງວ່າ ຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດຫລາຍຢ່າງກໍຕາມ ແຕ່ບໍ່ອາດປະຕິເສດໄດ້ວ່າ ນີ້ແມ່ນທິດກ້າວເດີນໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ.

ບ້ານມຽງເທື້ອງມີເຮືອນຫຼາຍຊັ້ນຫຼາຍຫຼັງ (ພາບ: hanoimoi.com.vn)

ໃນປີ 2018 ຊາວກະສິກອນຫລາຍແຫ່ງ ຍັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເມື່ອຜະລິດຕະພັນກະເສດຂາຍບໍ່ໄດ້, ລາຄາຕົກຕ່ຳຢ່າງແຮງ, ຊ້ຳບໍ່ໜຳ ຕ້ອງຮຽກຮ້ອງການກູ້ຊ່ວຍ. ແຕ່ສຳລັບຜູ້ປູກຕົ້ນລີ້ນຈີ່ຢູ່ ລຸກງ້ານແຂວງ ບັກຢາງ ແລ້ວ, ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບລະດູການເກັບກູ້ໄດ້ຮັບຜົນ ແຕ່ລາຄາຫລຸດລົງ ບໍ່ແມ່ນຄວາມເປັນຫ່ວງອີກແລ້ວ ເພາະປີນີ້ ລະດູການເກັບກູ້ໝາກລີ້ນຈີ່ໄດ້ຮັບຜົນດີ ແລະ ຂາຍໄດ້ລາຄາ. ສິ້ນສຸດລະດູການເກັບກູ້ໝາກລີ້ນຈີ່ ປີ 2018, ແຂວງ ບັກຢາງສົ່ງໝາກລີ້ນຈີ່ໄປຂາຍ ໄດ້ 215.000 ໂຕນ ແລະ ສ້າງລາຍຮັບມາໄດ້ເກືອບ 5.800 ຕື້ດົງ, ໃນນັ້ນ ລາຍຮັບຈາກໝາກລີ້ນຈີ່ໄດ້ປະມານ 3500 ຕື້ດົງ ສ່ວນຍັງເຫລືອແມ່ນຈາກບັນດາຂະແຫນງບໍລິການຫນູນຊ່ວຍ. ເພື່ອໃຫ້ມີເຂດບ້ານນາທີ່ສ້າງລາຍຮັບຈາກຜະລິດຕະພັນກະເສດໄດ້ນັບພັນໆຕື້ດົງ ພ້ອມທັງແກ້ໄຂສະພາບການ “ລະດູການເກັບກູ້ໝາກລີ້ນຈີ່ໄດ້ຮັບຜົນ ແຕ່ຂາຍບໍ່ໄດ້ລາຄາ”, ປະຊາຊົນ ລຸກງ້ານ ເລີ່ມຕົ້ນການຜະລິດແບບມືອາຊີບ, ຈັດສັນເຂດດິນປູກຕົ້ນໄມ້ກິນໝາກພິເສດ, ຍູ້ແຮງເລື່ອງສ້າງເຄື່ອງໝາຍ. ໝາກຜົນນີ້ ປະຈຸບັນ ຢູ່ລຸກງ້ານ ໄດ້ກາຍເປັນເຂດປູກຕົ້ນໄມ້ກິນໝາກ ໃຫຍ່ສຸດຢູ່ພາກເຫນືອຫວຽດນາມ. ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດ, ບໍ່ມີຄອບຄົວໃດຖືກອຶດຫິວ, ຄອບຄົວໃດປູກຕົ້ນລີ້ນຈີ່ກໍ່ສາມາດປຸກສ້າງ ເຮືອນໄດ້ຫຼາຍຊັ້ນ, ຊື້ໄດ້ລົດໂອໂຕ, ກາຍເປັນຊາວກະສິກອນເງິນຕື້. ເປັນຫນ້າສົນໃຈ ເມືອງລຸກງ້ານ ພົ້ນເດັ່ນຂຶ້ນແມ່ນເມືອງເອກແຫ່ງຕົ້ນໄມ້ກິນໝາກ (ໃນນັ້ນ ລີ້ນຈີ່ ແມ່ນໝາກໄມ້ຫລັກແຫລ່ງ) ຂອງບັກຢາງ, ແຕ່ລະປີສ້າງລາຍຮັບຂຶ້ນເຖິງກວ່າ 3.000 ຕື້ດົງ.

ກ່ອນນີ້ 10 ປີ, ບ້ານ ມຽງເທື້ອງ (ຕາແສງ ຮວາເຊີນ, ເມືອງອືງຮ່ວາ, ຮ່າໂນ້ຍ) ຢູ່ອ້ອມຮອບແມ່ນທົ່ງນາ ແລະ ບັນດາຫລັງເຮືອນຢູ່ຊົ່ວຄາວ. ແຕ່ໃນສອງສາມປີມໍ່ໆມານີ້, ໂສມຫນ້າຂອງເຂດດິນແດນທຸກຍາກນັ້ນ ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດ, ກາຍເປັນໝູ່ບ້ານທີ່ມີຫລາຍຄອບຄົວເປັນເສດຖີເງິນຕື້. ທັງໝົດແມ່ນອີງໃສ່ການເກັບຊື້ຊີ້ນໝູ. ບັນດາໝາກຜົນດັ່ງກ່າວ ຍ້ອນໄລຍະຜ່ານມາ, ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ຫລາຍແຂວງ, ນະຄອນທາງພາກເຫນືອ ໄດ້ເພີ່ມທະວີບັນດາການເຄື່ອນໄຫວຮ່ວມສຳພັນ, ຮ່ວມມືໃນຫລາຍຂົງເຂດ. ໃນນັ້ນ ການເຄື່ອນໄຫວເຊື່ອມຕໍ່ດ້ານການຄ້າ ແລະ ຮ່ວມສຳພັນພັດທະນາການຜະລິດດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ການທ່ອງທ່ຽວ ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາວ່າ ແມ່ນບັນລຸປະສິດທິຜົນຢ່າງຈະແຈ້ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປະຈຸບັນ ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ, ທ່າໄດ້ປຽບຫລາຍຢ່າງຂອງບັນດາທ້ອງຖິ່ນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການຂຸດຄົ້ນຢ່າງເໝາະສົມເທື່ອ, ຄວນມີມາດຕະການແກ້ໄຂ, ມີກົນໄກສົມທົບຢ່າງແຮງກວ່າເພື່ອປະກອບສ່ວນຫັນປ່ຽນອົງປະກອບເສດຖະກິດ, ຊຸກຍູ້ການເຕີບໂຕເສດຖະກິດ - ສັງຄົມໃນເຂດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ໝັ້ນຄົງ. ທ່ານ ຫງວຽນມີງເຈື໋ອງ, ສະມາຊິກສະມາຄົມຊາວກະສິກອນຫວຽດນາມ ຖືວ່າ:

“ຄວນມີຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຕະຫລາດເພື່ອໃຫ້ຊາວກະສິກອນ ກຳແຫນ້ນໄດ້ບັນດາຂໍ້ມູນຢ່າງທັນການ, ເພື່ອໃຫ້ຊາວກະສິກອນຮັບຮູ້ ແລະ ແນະນຳບັນດາຮູບແບບຕົວຈິງເພື່ອໃຫ້ຊາວກະສິກອນໄດ້ເຫັນໂດຍກົງ. ຂົນຂວາຍປະຊາຊົນເຂົ້າຮ່ວມໂດຍກົງ ຫລັງຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເຫັນໄດ້ປະສິດທິຜົນຈາກການຜະລິດ. ຈາກນັ້ນ ບັນດາຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມຮູບແບບນີ້ ຈະແມ່ນຜູ້ໂຄສະນາຢ່າງຕັ້ງຫນ້າທີ່ສຸດໃນການຂົນຂວາຍຊາວກະສິກອນທີ່ຍັງເຫລືອ.”

ກ່ຽວຂ້ອງເຖິງບັນຫາເພີ່ມທະວີການຮ່ວມສຳພັນໃນການຈຳຫນ່າຍບັນດາຜະລິດຕະພັນ, ຫລຸດຜ່ອນຂອດໃຈກາງ, ເພີ່ມລາຍຮັບໃຫ້ຊາວກະສິກອນ, ທ່ານຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ເວືອງດີ່ງເຫ້ວ ກໍ່ຢືນຢັນວ່າ: ລັດຖະບານ ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ມີຫລາຍກົນໄກ, ນະໂຍບາຍສົ່ງເສີມການພັດທະນາເລື່ອງຈັດຕັ້ງ, ຈຳຫນ່າຍບັນດາຜະລິດຕະພັນກະເສດ. ໃນບັນດາຮູບການຮ່ວມສຳພັນນັ້ນ, ລັດຖະບານ ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ເປັນພິເສດເຖິງຮູບການ ຊາວກະສິກອນ ຮ່ວມສຳພັນ, ຮ່ວມມືນຳກັນ ໃນບັນດາອົງການທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງຕົນຄື: ສະຫະກອນ, ກຸ່ມສະຫະກອນ. ແລະ ສະຫະກອນຕ້ອງແມ່ນຂົວຕໍ່ຮ່ວມສຳພັນລະຫວ່າງ ຊາວກະສິກອນກັບວິສາຫະກິດ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ການເປັນເຈົ້າການເຂົ້າຮ່ວມໃນສາຍສໍາພັນນີ້ຍັງຄົງຕ້ອງແມ່ນຊາວກະສິກອນ, ລັດ ພຽງແຕ່ສວມບົດບາດເປັນຂົວຕໍ່, ຫນູນຊ່ວຍເຫຼົ່ານັ້ນ. ໃນຂະນະນັ້ນ ການຫນູນຊ່ວຍດ້ານຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຕະຫລາດແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດ. ທ່ານຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ເວືອງດີ່ງເຫ້ວ ຊີ້ແຈ້ງວ່າ:

“ຕະຫລາດຢູ່ທີ່ນີ້ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຕະຫລາດພາຍໃນປະເທດຮັບໃຊ້ໃຫ້ພົນລະເມືອງຫວຽດນາມ ກວ່າ 90 ລ້ານຄົນເທົ່ານັ້ນ ຫາກນັບທັງ 7 ຕື້ຄົນໃນໂລກອີກດ້ວຍ ສະນັ້ນ ບັນຫາຕົ້ນຕໍແມ່ນຈັດຕັ້ງການຜະລິດຕາມການຂຸດຄົ້ນທ່າໄດ້ປຽບຂອງແຕ່ລະເຂດ, ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ.. ຕິດພັນກັບຕະຫລາດຢູ່ພາຍໃນປະເທດ ແລະ ທົ່ວໂລກ ຈຶ່ງເສີມຂະຫຍາຍຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນຂອງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນໄດ້.”

ຕາມທ່ານ ຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ເວືອງດີ່ງເຫ້ວ ແລ້ວ, ສອງບັນຫາຫລັກແຫລ່ງເພື່ອແນໃສ່ເພີ່ມທະວີການຮ່ວມສຳພັນຊາວກະສິກອນໃນການພັດທະນາກະສິກຳເວົ້າລວມ ແລະ ຜະລິດຕະພັນກະເສດເວົ້າສະເພາະ ແມ່ນຊຸກຍູ້ຕະຫລາດບໍລິໂພກ ແລະ ຮ່ວມສຳພັນຂະແຫນງກະສິກຳ. ນີ້ກໍ່ແມ່ນປັດໄຈສຳຄັນ ເພື່ອໃຫ້ຂະແຫນງກະສິກຳຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງພັດທະນາຢ່າງແຮງກວ່າ, ມີປະສິດທິຜົນກວ່າອີກ, ຕິດພັນກັບການກໍ່ສ້າງຊົນນະບົດໃຫມ່ ແລະ ສ້າງໂຄງປະກອບຂະແຫນງກະສິກຳຄືນໃຫມ່.