( VOVworld )-สถานีวิทยุเวียดนามเป็นสะพานเชื่อมด้านการเมืองและจิตใจระหว่างภาคเหนือและภาคใต้เวียดนามในสงครามต่อต้านผู้รุกรานของชาติสองครั้ง  แม้สงครามดุเดือดเพราะถูกทำลายล้างด้วยห่าระเบิด แต่เจ้าหน้าที่ ผู้สื่อข่าว ช่างเทคนิกและพนักงานของสถานีวิทยุเวียดนามไม่ย่อท้อไม่กลัวความลำบากแต่กลับพร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อรักษาเสียงแห่งเวียดนามที่เป็นสะพานเชื่อมระหว่างภาคเหนือกับภาคใต้ของประเทศ

เดือนตุลาคมค.ศ.๑๙๕๖ นักข่าวเจิ่น ดั๊ก โหลกทำงานในส่วนกระจายเสียงภายในประเทศของสถานีวิทยุเวียดนามประจำภาคใต้เวียดนาม โดยใช้นามปากกาว่า  เหวียน กี๊ง  โดยเครื่องมือทำงานมีเพียงสมุดและปากกาเช่นเดียวกับผู้สื่อข่าวคนอื่นๆ ขาดแคลนอาหารการกินและเสื้อผ้าเพราะห่าระเบิดที่สหรัฐอเมริกาทิ้งอย่างไม่หยุดยั้ง  แต่ทุกคนทำงานแข่งกับเวลาเพื่อสร้างสรรค์ผลงาน  เมื่อบทความของท่านได้เผยแพร่ทางสถานีวิทยุเวียดนามก็ถือเป็นการให้กำลังใจในการฟันฝ่าความลำบากยากเข็ญ นักข่าวเจิ่น ดั๊ก โหลกเปิดเผยว่า  “ ช่วงนั้นพวกเราทำงานแข่งกับเวลา ตอนเช้าร่วมประชุมรับฟังสถานการณ์แล้วตอนเที่ยงมีบทความออกมาเลย ต่อจากนั้นก็เขียนบทความอื่นๆอย่างต่อเนื่อง  โดยแต่ละสัปดาห์เราเขียนถึง ๗ บทความโดยไม่คิดถึงค่าตอบแทน ”

ในช่วงทำสงครามต่อต้านสหรัฐอเมริกา นักข่าวฮุย ลานร่วมกับเพื่อนร่วมชีพได้ไปทำข่าวในพื้นที่ห่างไกลโดยต้องเดินทางผ่านภูเขาและลำน้ำเพื่อเสนอข่าวเกี่ยวกับขบวนการปฏิวัติในภาคใต้อย่างทันการณ์  ตลอด ๖ ปีที่ปฏิบัติหน้าที่ผู้สื่อข่าวของสถานีวิทยุปลดปล่อยแห่งสำนักงานตัวแทนคณะผู้บริหารพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนามประจำภาคใต้ ซึ่งอยู่ในจังหวัดเตย นินห์  พวกเขาต้องทนรับการโจมตีและการทำลายของศัตรูนับไม่ถ้วน โดยเฉพาะช่วงปีค.ศ.๑๙๖๙-๑๙๗๐ ศัตรูได้ทำการโจมตีเพื่อตัดเส้นทางลำเลียงเสบียงอาหารระหว่างสำนักงานตัวแทนคณะผู้บริหารพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนามประจำภาคใต้ กับเขตปริมณฑล  บรรดาผู้สื่อข่าวต้องหาทางออกจากการปิดล้อมเพื่อทำข่าว  ข่าวและบทความต่างๆของพวกเขาที่เสนอทางสถานีวิทยุปลดปล่อยทำให้พี่น้องชาวภาคใต้มั่นใจในเสียงพูดของพรรค เสียงพูดของการปฏิวัติและเส้นทางต่อสู้ที่จะประสบชัยชนะ นักข่าวฮุย ลานคุยว่า  “ การต่อสู้ของพี่น้องชาวภาคใต้ในช่วงนั้นคึกคักมากจึงเรียกร้องให้ผู้สื่อข่าวต้องทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยดังนั้นพวกเราต้องทำงานแบบทั้งเขียนทั้งวิ่ง เมื่อถูกโจมตีไล่ล่า พวกเราต้องขุดหลุมหลบภัยและอยู่ในหลุมเพื่อเขียนข่าวและบทความ แล้วส่งบทความไปยังกรุงฮานอย  วันถัดไปได้ฟังบทความของตนเองทางสถานีวิทยุก็รู้สึกปลื้มปิติมาก ”

บ้านของท่านดั่ง จูง เฮี้ยว อดีตรองอธิบดีกรมเทคโนโลยีกการระจายเสียงแห่งทบวงไปรษณีย์และการกระจายเสียง ที่ ตำบลเหียบ บิ่นห์ เขตถู ดึ๊ก นครโฮจิมินห์มีห้องเล็กๆไว้สำหรับวางแสดงของที่เป็นอนุสรณ์ในช่วงที่เขาทำงานในสถานีวิทยุเวียดนามได้แก่ เครื่องรับวิทยุเก่า เครื่องพิมพ์ดีดเก่าและภาพถ่ายกับประธานโฮจิมินห์และเพื่อนร่วมอาชีพในสถานีฯ  ช่วงนั้น แม้ว่าขาดแคลนพื้นฐานทางวัตถุก็ตาม แต่บรรดาช่างเทคนิกของสถานีฯได้มีความคิดสร้างสรรค์เพื่อรักษาเสียงของสถานีวิทยุเวียดนาม นายดั่ง จูง เฮี้ยวเล่าว่า  “ ผมเข้าเวรที่สถานีวิทยุเวียดนามในคืนที่สหรัฐอเมริกาส่งเครื่องบินบี ๕๒ ทิ้งระเบิดทำลายภาคเหนือ  นายเจิ่น เลิม ซึ่งเป็นประธานสถานีวิทยุเวียดนามช่วงนั้นก็เข้าเวรที่สำนักงานใหญ่กว้าน ซื้อเพื่อสั่งการทำรายการต่างๆ  ในคืนนั้น นายเจิ่น เลิมได้โทรมาถามผมว่า สถานีส่งสัญญาณเหม จี่ถูกโจมตีทำลายอย่างยับเยินแล้วต้องทำอย่างไรดี ผมตอบว่า ทำตามแผนที่ได้เตียมไว้  เช้าวันรุ่งขึ้น ชาวนครหลวงจึงไม่รู้เลยว่า สถานีส่งสัญญาณเหม จี่ถูกทำลายเพราะเราส่งสัญญาณจากสถานีที่ ๔๕ ถนนบ่า เจี่ยว  มีหลายคนไม่อาจเข้าใจในเรื่องนี้เพราะพวกเราได้เตรียมแผนสำรองไว้ก่อนซึ่งเป็นความลับ ”

เจ้าหน้าที่บริหาร ข้าราชการ ผู้สื่อข่าวและช่างเทคนิกของสถานีวิทยุเวียดนามในอดีต ปัจจุบันผมได้กลายเป็นสีดอกเลาและผิวเหี่ยวย่น แต่ช่วงเวลาทำงานและอุทิศทุกอย่างเพื่อรักษาเสียงแห่งวิทยุเวียดนามของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์อันเกรียงไกรของสถานีวิทยุเวียดนามในตลอด ๗๐ ปีที่ผ่านมา .