ตามข้อมูลสถิติ อัตราครอบครัวยากจนในตำบลและหมู่บ้านที่ยากจนพิเศษได้ลดลงจากร้อยละ 47 ในปี 2006 เหลือเพียงร้อยละ 28.8 ในปี 2010 แต่อัตราครอบครัวที่ยากจนในเขตภาคตะวันตกเฉียงเหนือยังคงสูงกว่า 2.97 เท่าเมื่อเทียบกับอัตราครอบครัวที่ยากจนของทั้งประเทศ ส่วนอัตราดังกล่าวในภาคตะวันออกเฉียงเหนือคือ 1.81 เท่า ภาคกลางตอนบนและเขตที่ราบสูงเตยเงียนคือ 1.56 เท่า ถ้ามองในภาพรวมจะพบว่า อัตราครอบครัวยากจนที่เป็นชนกลุ่มน้อยมีมากถึงเกือบร้อยละ 50 ของอัตราครอบครัวที่ยากจนของทั้งประเทศ ซึ่งเป็นผลมาจากการแก้ปัญหาความยากจนยังไม่ยั่งยืน ช่องว่างคนจนและคนรวยในท้องถิ่นและชุมชนยังไม่ลดลง โดยเฉพาะเขตภาคเหนือและเขตที่ราบสูงเตยเงียน

ตามการประเมินของกระทรวงแรงงาน ทหารทุพพลภาพและสังคม ปัจจัยสำคัญที่ทำให้การแก้ปัญหาความยากจนยังไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเนื่องจากการมีนโยบายการแก้ปัญหาความยากจนที่ซ้ำซ้อนกัน โดยเฉพาะนโยบายสำหรับชนกลุ่มน้อย ซึ่งทำให้การปฏิบัตินโยบายขาดความพร้อมเพรียง ไม่ทันการณ์ ไม่ครอบคลุมกลุ่มเป้าหมายทั้งหมดและขาดความเชื่อมโยงระหว่างการช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาในด้านการผลิตกับการถ่ายทอดเทคโนโลยีและเทคนิกที่ทันสมัย การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและดึงดูดการลงทุน ซึ่งทำให้การจัดสรรค์การช่วยเหลือมีขอบเขตที่กว้างเกินไป ดังนั้นตามความคิดเห็นของท่านฝามถิหายเฉวี่ยน รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน ทหารทุพพลภาพและสังคม เพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว ในเวลาข้างหน้า ต้องมีการปรับปรุงและเพิ่มเติมระบบนโยบายสำหรับเขตเขาตามแนวงทางมีนโยบายในภาพรวมและเน้นเป้าหมายระยะยาว “มาตรการแก้ไขที่ต้องเน้นให้ความสนใจการลงทุนให้แก่เขตยากจนและเขตยากจนพิเศษ โดยในเวลาข้างหน้า จะสงวนแหล่งพลังที่ใช้สำหรับการปฏิบัติระยะต่อไปของโครงการเพื่อจัดสรรค์ให้แก่อำเภอและตำบลยากจน มอบเงินทุนให้แก่การลงทุนระยะกลาง ไม่ใช่แค่ว่าแต่ละปี ให้อำเภอและตำบลเหล่านี้ลงทุนในด้านโครงสร้างพื้นฐานด้านการคมนาคม การบริการและการผลิตเพียงอย่างเดียว สองคือค่อยๆลดนโยบายช่วยเหลือโดยตรงโดยใช้นโยบายสนับสนุนแทนเพื่อให้ประชาชนพยายามฝันฝ่าอุปสรรคด้วยตนเอง เช่น สอนอาชีพและให้ครอบครัวยากจนกู้เงิน สามคือ ทำการแบ่งกลุ่มบุคคลที่ยากจนเพื่อให้การช่วยเหลือดำเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพ”

การขาดแคลนที่ดินเพื่ออยู่อาศัยและทำการผลิตในเขตของชนกลุ่มน้อยก็เป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพของการแก้ปัญหาความยากจน ซึ่งสาเหตุเนื่องมาจากการเพิ่มขึ้นของประชากร การเวนคืนที่ดินเพื่อใช้ในโครงการสาธารณะ ปัญหาภัยธรรมชาติและที่ดินสำรองมีจำกัด แม้พรรค รัฐบาลและท้องถิ่นได้พยายามปฏิบัติ แต่นี่ยังคงเป็นปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไข นายกาวดึ๊กฟาด รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการเกษตรและพัฒนาชนบทเสนอแนวทางแก้ปัญหานี้ว่า “ สิ่งที่ลำบากคือการจัดหาแหล่งที่ดิน ดังนั้น แนวทางการแก้ไขคือตรวจสอบฟาร์มเกษตรภาครัฐเพื่อเวนคืนที่ดินส่วนหนึ่งแล้วมอบให้ชนกลุ่มน้อยใช้ในการผลิต ในเวลาที่ผ่านมา ท้องถิ่นต่างๆสามารถเวนคืนที่ดินได้กว่า 8 แสนเฮ็กต้า ซึ่งส่วนใหญ่เป็นที่ดินที่ใช้สำหรับการปลูกป่า สองคือ ในท้องถิ่นบางแห่งแม้ชนกลุ่มน้อยไม่มีที่ดินทำการผลิตแต่ที่ดินสำรองสำหรับการปลูกป่ายังมีอยู่ ดังนั้น รัฐจึงมีแนวทางผลักดันการมอบที่ดินและป่าให้ชนกลุ่มน้อยไว้ใช้ทำการผลิต นับตั้งแต่ปี 2005 มาจนถึงปัจจุบัน สามารถมอบที่ดินกว่า 1 แสนเฮ็กต้าให้แก่ชนกลุ่มน้อยกว่า 5 พันครอบครัว ผมคิดว่า แนวทางนี้ควรได้รับการปฏิบัติต่อไป สามคือ ต้องพยายามมากขึ้นเพื่อช่วยเหลือชนกลุ่มน้อยในการผลิตอย่างมีประสิทธิภาพในพื้นที่ที่มีอยู่ในปัจจุบัน สี่คือต้องให้การสนับสนุนการพัฒนาอาชีพอื่นๆให้แก่ชนกลุ่มน้อย”

ควบคู่กับการจัดสรรค์ที่ดินให้แก่ชนกลุ่มน้อยให้เหมาะสม ในเวลาข้างหน้า รัฐบาลเวียดนามก็ตั้งใจที่จะเน้นการจัดสรรค์แหล่งพลังอย่างเพียงพอให้แก่โครงการแก้ปัญหาความยากจนในเขตชนกลุ่มน้อย ให้ความสนใจเป็นอันดับต้นๆต่อการสอนอาชีพและสร้างงานทำให้แก่ลูกหลานของชนกลุ่มน้อย