( VOV )-สวนตลาดเป็นที่คุ้นเคยของชุมชนชาวเวียดนามที่อาศัยและทำงานในกรุงวอชิงตันดีซี สหรัฐ เนื่องจากสามารถหาซื้อพืชผักต่างๆของเวียดนามที่บางคนไม่เคยนึกเลยว่าจะสามารถปลูกในสหรัฐได้เช่น ผักบุ้ง บวบ และผักแนม และสิ่งที่น่าสนใจคือเจ้าของสวนเป็นชายสูงวัยชาวอเมริกัน

คุณลุงยีน( Jean )กำลังขายผักให้ลูกค้าที่สวนตลาด

คุณลุงยีน( Jean ) อายุกว่า ๗๐ ปี ใบหน้าสะท้อนชีวิตที่ต้องลำบากตื่นแต่เช้ามืดเพื่อพรวนดินด้วยเครื่องพรวนดินเก่าส่งเสียงดังลั่น  เขาบอกว่า นี่คือกาแฟมื้อเช้าของตนตลอดกว่า ๓๐ ปีที่ผ่านมา  เมื่อพรวนดินเสร็จก็จะเป็นขั้นตอนการหมักดินกับกากถั่วเหลืองเพื่อการปลูกครั้งต่อไป  นี่คืองานประจำวันส่วนหนึ่งของเจ้าของสวนผักที่เป็นที่รู้จักแพร่หลายในวอชิงตันดีซีและเขตปริมณฑลคือนายยีนและภรรยาคือคุณป้าโงถิ่บอกที่พื้นเพเป็นชาวฮึงเอียนภาคเหนือเวียดนาม  ที่สวนตลาดมีผักสดของเวียดนามหลากหลายชนิดเช่น ก้านบอน ผักกาดเขียว ผักบุ้ง ผักปั๋ง ต้นหอม ฟักเขียว ฟักทองและจำพวกผักแนมไม่ว่าจะเป็นโหระพา ผักชีและผักแพว โดยลูกค้าสามารถเลือกซื้อผักที่เก็บจากสวนแล้วหรือเก็บเองที่สวนก็ได้  ที่สวนตลาดขายผักเป็นกิโลยกเว้นผักบุ้งขายเป็นกำ  ลูกค้ามาอุดหนุนอย่างอุ่นหนาฝาคั่งโดยไม่เพียงแต่เป็นชาวเวียดนามเท่านั้น หากยังเป็นคนฝรั่ง คนจีนและอินเดีย  คุณเอเนีย โซวินสก้า ชาวอเมริกันที่อาศัย ณ รัฐเวอร์จีเนีย มาซื้อเป็นประจำอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง เธอกล่าวว่า  “ ดิฉันชอบสวนตลาดนี้เพราะใกล้กับบ้านตนเองและเราสามารถพูดคุยกับเจ้าของสวนและหาซื้อพืชผักที่ร้านอื่นไม่มี  ช่างมีความสุขเหลือเกินที่เราสามารถเลือกสินค้าที่ตนชื่นชอบได้เองและหาซื้อผักสดจากสวน  ผักที่นี่สด ได้รับการเก็บเกี่ยวในเวลาที่เหมาะสมและไม่ต้องใช้เวลาขนส่ง ”

คุณป้าบอกคุยกับพวกเราเกี่ยวกับครอบครัวของท่านและความรักกับสามีชาวอเมริกันว่า พ่อของท่านทำงานในกองทัพฝรั่งเศส เมื่อนครหลวงฮานอยได้รับการปลดปล่อยอย่างสมบูรณ์ปีค.ศ.๑๙๕๔ ครอบครัวของท่านได้อพยพเข้าไปภาคใต้  ซึ่งขณะนั้นท่านมีอายุ ๗ ขวบและต้องช่วยคุณแม่ในการดูแลน้องๆและไปจ่ายตลาด เมื่อโตขึ้น คุณป้าบอกทำงานทอผ้า ต่อมาทำงานในบริษัทขายยาแพทย์แผนปัจจุบันที่ถนนฮายบ่าจีง นครโฮจิมินห์ ซึ่งทำงานไปและเรียนภาษาอังกฤษตอนกลางคืนไปด้วย ตั้งแต่เทศกาลประเพณีตรุษเต็ดเวียดนามปีค.ศ.๑๙๖๘ ชาวอเมริกันมาเวียดนามจำนวนมากและต้องการคนทำงานโดยประกาศรับสมัคร และดิฉันได้ยื่นใบสมัครงานและได้รับเข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานโอเปอร์เรเตอร์ในโรงแรมที่มีชาวอเมริกันพำนัก

คุณป้าบอก ( Boc) กำลังเก็บฟักเขียว

คุณป้าบอกยังไม่เคยคิดจะแต่งงานแม้กระทั่งแต่งงานกับคนอเมริกัน โดยงานแต่งงานถูกจัดขึ้น ณ เวียดนามและต่อมามีลูกสาวคนหนึ่ง  ปีค.ศ.๑๙๗๕ ก่อนที่ภาคใต้เวียดนามได้รับการปลดปล่อยรวมเป็นประเทศเป็นหนึ่งเดียว ครอบครัวของคุณป้าบอกได้กลับไปยังสหรัฐอเมริกา  ในช่วงแรก คุณป้าบอกทำหน้าที่ป็นคุณแม่เต็มตัวคือ หุงข้าว ทำกับข้าว ซักเสื้อผ้าและดูแลลูกๆ ต่อมาเขาได้รับเข้าทำงานในโรงตัดเย็บเสื้อผ้า ซึ่งเป็นที่มาของอาชีพปลูกผักของเธอ คุณป้าบอกกล่าว  “ ในช่วงเวลาทำการตัดเย็นเสื้อผ้านั้น คนเวียดนามที่ทำงานในโรงงานฯได้บอกกับฉันว่า บ้านคุณมีพื้นที่มากมายควรปลูกผักซิ แต่ดิฉันยังไม่เคยปลูกผักมาก่อน พวกเขาก็แนะนำวิธีการปลูกว่า ก่อนอื่นต้องพรวนดิน กำหนดหลุมแล้วหยอดเมล็ดลงไปผักจะขึ้นเอง ดิฉันได้ทำตามคำแนะนำดังกล่าว สามีของดิฉันก็ชอบปลูกผัก ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เขาจะพรวนดินและปลูกผักกับดิฉัน แต่ละวันดิฉันเก็บผักใส่กระสอบขนไปยังโรงตัดเย็บเสื้อผ้าแจกให้ทุกคน ”

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ คุณป้าบอกจะขนผักไปขายในที่ชุมชนชาวเวียดนาม  เมื่อมีลูกค้าอุดหนุนมากมาย เขาจึงต้องลางานที่โรงตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อทำธุรกิจปลูกผักขาย ปีค.ศ.๑๙๘๐ คุณป้าบอกกับสามีได้ขยายธุรกิจของตนโดยซื้อที่ดิน ๑ เฮกต้าร์เพื่อปลูกผักซึ่งก็คือสวนตลาดนั่นเอง คุณป้าบอกคุยกับพวกเราว่า ในสหรัฐอเมริกามีผักหลากหลายชนิดแต่มันมักจะไม่อร่อยเพราะมีใย  คุณป้าบอกเปิดเผยเกี่ยวกับเคล็ดลับปลูกผักให้อร่อยว่า ต้องเตรียมดินให้ดี หมักหญ้าเพื่ออุ้งน้ำเพื่อทำให้ผักมีความสด  เมื่อมีลูกค้ามาซื้ออย่างไม่ขาดสายทำให้คุณป้าบอกทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย  “ ดิฉันผูกพันกับอาชีพปลูกผักมานับสิบปี ทุกวันดิฉันมักจะตื่นตั้งแต่ตี ๓ และทำงานจนถึง ๕ ทุ่ม ดิฉันทำงานตลอดวันแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยแต่กลับมีความสุขเมื่อผักขึ้นเต็มสวน  อีกทั้งก็รู้สึกปิติเมิ่อมีคนเวียดนามมาบอกว่า ดิฉันปลูกผักทำให้พวกเขาได้กินผักเวียดนามสดและอร่อย”

สวนตลาดผักสดเวียดนาม ณ สหรัฐอเิมริกา

คุณป้าบอกมีลูกสาว ๓ คนและมีชีวิตส่วนตัวทั้งสามคน ประมาณปลายเดือนพฤศจิกายน อุณหภูมิที่วอชิงตันดีซีลดต่ำทำให้ไม่สามารถปลูกผักได้ คุณป้าบอกกับสามีหนีหนาวกลับไปยังบ้านพักที่รัฐฟลอริดาทางภาคใต้ และสวนตลาดจะเปิดขายผักต่อไปตั้งแต่เดือนเมษายนของปีถัดไปด้วยผักกาดเขียวและผักกาดแก้วเป็นชนิดแรก ./.