ครูทั้งหมดของโรงเรียนหวยเม้ย 2

ในจำนวนโรงเรียนสาขาทั้งหมด 6 แห่งนั้น การเดินทางไปโรงเรียนหวยเม้ย 2 ลำบากมากที่สุด โดยนักเรียนต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เดินเท้าผ่านภูเขาและลำธาร บางคนอยู่ห่างจากโรงเรียนถึง 10 ก.ม. ในโรงเรียนแห่งนี้มีนักเรียน 60 คนที่เป็นลูกหลานของชนกลุ่มน้อยเผ่าม้งใน 10 หมู่บ้านของตำบลซึ่งกำลังศึกษาตั้งแต่ชั้นป.1 ถึงป.5 ส่วนครูมีทั้งหมด 5 คน ก็ล้วนแต่เป็นผู้ชาย แม้มีพื้นเพแตกต่างกันแต่ครูทุกคนมาที่นี่ก็เพราะความรักที่มีต่อนักเรียน  คุณเหงียนหงอกเติน เจ้าหน้าที่คนหนึ่งในด่านชายแดนจีเหละ ทหารชายแดนจังหวัดเหงะอานเผยว่า “นี่คือตำบลเขตเขาชายแดน ดังนั้นการเดินทางไปโรงเรียนจึงลำบากมาก ครูผู้หญิงไม่สามารถไปได้เพราะแข็งแรงไม่พอ ครูที่นี่จึงเป็นครูผู้ชายทั้งหมด”
การรออยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ก็เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก อย่างเช่น ถ้าต้องการติดต่อกับภายนอก คุณครูก็ต้องเดินเท้าขึ้นภูเขาประมาณ 3 ก.ม.เพื่อหาสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ซึ่งบางครั้งก็หาสัญญาณไม่ได้และต้องกลับไปด้วยความผิดหวัง หรือบางครั้งก็เกิดฝนตกหนักติดกันหลายวันทำให้ครูทุกคนต้องกินนอนอยู่ที่โรงเรียนและหาพืชผักหรือปลาในลำธารหรือหัวปลีป่าเพื่อปรุงเป็นอาหารรับประทาน ครูเลืองหงอกเซี้ยน ชนกลุ่มน้อยเผ่าไทเผยว่า สอนในโรงเรียนหวยเม้ยได้ 4 ปีแล้ว บ้านของเขาอยู่ห่างจากโรงเรียนไม่กี่กิโลเมตรแต่การเดินทางลำบากมาก  “แม้เป็นผู้ชายแต่การเดินทางก็ลำบากมาก และทำให้ร่างกายแย่ลง บ้านของผมอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 5 ก.ม.แต่ในวันที่ฝนตกหนัก ต้องใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงในการเดินทาง ดังนั้นในสัปดาห์ที่ฝนตกอย่างต่อเนื่อง ผมจะอาศัยที่โรงเรียน เพราะถนนถูกตัดขาดจากดินถล่ม ไม่สามารถกลับบ้านได้”

ในวันแรกที่มาเรียนเด็กปฏิบัติเหมือนกำลังอยู่ที่บ้านเพราะไม่ทราบว่า การเรียนหนังสือเป็นอย่างไร

แม้เส้นทางไปโรงเรียนจะยาวแค่ 10 ก.ม.แต่ในช่วงฝนตก รถมอเตอร์ไซค์ธรรมดาต้องใช้โซ่พันล้อ ครูบางคนต้องใช้รถมอเตอร์ไซค์ขนาดใหญ่ สวมรองเท้ายางและใส่เสื้อกันฝนเพื่อกันเปื้อน ครูถ่อบ๊าจู่ ชนกลุ่มน้อยเผ่าม้งในตำบลจีเหละเผยว่า ใน 4 ปีมานี้ สามารถขับมอเตอร์ไซค์ไปยังโรงเรียนหวยเม้ยได้แล้วแต่ในช่วงก่อน ทุกคนต้องเดินเท้าตามเส้นทางในหมู่บ้านของชนกลุ่มน้อยที่นี่ “การเดินทางลำบากมาก ครูผู้หญิงไม่สามารถเดินได้แม้มีความพยายามก็ตามเพราะร่างกายไม่แข็งแรงพอ บ้านของผมอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 7 ก.ม.แต่ผมต้องขับรถมอเตอร์ไซค์เป็นเวลา 1 ชั่วโมง และต้องเอาไปให้ร้านซ่อมแซม 1 หรือสองครั้งต่อเดือน”
ครูถ่อบ๊าจู่เผยต่อไปว่า เมื่อได้เลือกอาชีพนี้ ทุกคนต่างตระหนักว่า การเป็นผู้ชายจะสร้างอุปสรรคส่วนหนึ่งต่อการเข้าถึงนักเรียนชั้นประถมที่นี่ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงจะสามารถพุดคุยและสอนเด็กๆได้ง่ายกว่า แม้ยังไม่แต่งานและยังมีอายุไม่มากนัก แต่ขณะนี้ ครูถ่อบ๊าจู่ก็มีความคุ้นเคยกับการสอนเด็กๆตั้งแต่การเรียนไปจนถึงปัญหาสุขอนามัยส่วนบุคคล เช่นการล้างมือและการแต่งตัว เป็นต้น ในวันแรกที่มาเรียนเด็กปฏิบัติเหมือนกำลังอยู่ที่บ้านเพราะไม่ทราบว่า การเรียนหนังสือเป็นอย่างไร
ทั้งสอนการเขียนตัวอักษร การร้องเพลงและสุขอนามัยส่วนบุคคล ครูทุกคนต่างทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจให้แก่อาชีพที่น่าภาคภูมิใจนี้ เมื่อเห็นแววตาที่บริสุทธิ์ของนักเรียน ครูทุกคนที่นี่ก็ให้กำลังใจต่อกันว่าต้องพยายามมากขึ้นในการนำความรู้มาให้แก่เด็กๆของชนกลุ่มน้อยที่ตำบลจีเหละเพื่อมีส่วนร่วมสร้างอนาคตที่สดใสกว่าให้แก่พวกเขา.